Woda w instalacji centralnego ogrzewania.

Woda wykorzystywana do napełniania instalacji c.o nie jest czysta w sensie chemicznym. Zawiera liczne rozpuszczone sole, które w zależności od rodzaju i stężenia decydują o jej właściwościach.

Zawartość pierwiastków z grupy berylowców, głównie wapnia (Ca) i magnezu (Mg) decyduje o poziomie twardości wody, a co za tym idzie, poziomie zagrożenia odkładaniem się warstwy kamienia kotłowego w instalacji. Im więcej wapnia i magnezu, tym wyższy stopień twardości wody i tym większy potencjał odkładania się kamienia.

Wszelkie pierwiastki znajdujące się w wodzie nie występują w stanie wolnym, lecz w formie rozpuszczonych soli. Są to związki siarki (siarczany), chloru (chlorki), azotu (azotany) i węgla (kwaśne węglany mające formę płynną i łatwo przechodzące w przy podgrzaniu w formę stałą – kamień kotłowy).

Ich zawartość z kolei decyduje o potencjale korozyjnym wody. Im więcej tych soli, tym aktywniej atakowany jest wymiennik ciepła, wszelkie metalowe elementy kotła i metalowe elementy instalacji. Szczególnie zagrożone są elementy zawierające aluminium (Al), miedź (Cu) i mosiądz (Ms). Następstwem jest pękanie wymienników, wycieki spowodowane wypłukiwaniem miedzi i mosiądzu oraz ogólne uszkodzenia wrażliwych elementów instalacji.

Aby zlikwidować osadzanie się kamienia kotłowego stosujemy zmiękczanie wody. Woda taka jednak ma o wiele większy potencjał korozyjny.

Używanie wody demineralizowanej też nie rozwiązuje problemu. Woda ta, początkowo obojętna, łatwo ulega naturalnemu zakwaszeniu przez rozpuszczenie wszechobecnego dwutlenku węgla.

Rozwiązaniem problemów z wodą jest zastosowanie inhibitora Adey MC1+, który blokuje reakcje korozji. Natomiast w instalacjach, w których nie zastosowano zmiękczania wody, hamuje on wytrącanie się kamienia kotłowego.

Preparat można stosować z wodą o dowolnych parametrach twardości.